Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για τρέξιμο – Χαρούκι Μουρακάμι

 Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα του Μουρακάμι και μπορώ να πω ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου πεζογράφους. Η γραφή του είναι απλή, αλλά ιδιαίτερη, και οι ιστορίες του πάντα ενδιαφέρουσες. Όταν διανύω περιόδους που, για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχω πιάσει βιβλίο, η αμήχανη αρχή γίνεται με κάποιον συγγραφέα με τον οποίο αισθάνομαι οικεία. Ένας από αυτούς είναι, αναμφισβήτητα, ο Χαρούκι Μουρακάμι.

Loving Vincent

Το Loving Vincent είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που έχω δει. Κάθε καρέ αποτελεί  ένα αυτοτελές έργο. 65000 ελαιογραφίες, ζωγραφισμένες στο χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους, συνθέτουν ένα φιλμ που δίνει την εντύπωση κινούμενου καμβά. Τα πρόσωπα και τα τοπία της ταινίας είναι παρμένα από το έργο του καλλιτέχνη και φιλοτεχνημένα με την τεχνοτροπία του.

Άυν Ραντ – Κοντά στον ουρανό

(πρωτότυπος τίτλος: Fountainhead)

Το «Κοντά στον ουρανό» είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία της Άυν Ραντ. Με την έκδοση του εισήγαγε τη φιλοσοφία του Αντικειμενισμού. Σύμφωνα με αυτήν, ο άνθρωπος δρα με μοναδικό κριτήριο τη λογική και ηθικό στόχο έχει την προσωπική του ευτυχία.

Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο μοντερνιστής αρχιτέκτονας Χάουαρντ Ρόαρκ, ο χαρακτήρας του οποίου λέγεται ότι είναι εμπνευσμένος από τη ζωή του Φρανκ Λόιντ Ράιτ. Ο Ρόαρκ περιγράφεται ως ιδιοφυής στο αντικείμενό του, με πλήρη επίγνωση της επαγγελματικής του αξίας, άκαμπτος στις αισθητικές του πεποιθήσεις και ουσιαστικά δοσμένος στην αρχιτεκτονική του ιδιότητα. Στην πορεία του, βρίσκεται αντιμέτωπος με τους συντηρητικούς επαγγελματίες που αρνούνται τις προοδευτικές αρχές του μοντέρνου κινήματος, αλλά και τη μάζα, που βαδίζει μονότονα στον εγκεκριμένο ρυθμό της εποχής. Απορρίπτεται, επίσης, από όσους υποστηρίζουν ότι η αρχιτεκτονική είναι μία τέχνη που θα έπρεπε να ανήκει στο λαό, να είναι συλλογική, σε σύλληψη και σε στόχευση. Για τον Ρόαρκ, η δημιουργία, όταν δεν είναι απλή αναπαραγωγή, μπορεί να πηγάσει μόνο από ένα άτομο. Και η καλλιτεχνική ακεραιότητα του ποιήματος είναι ο μόνος στόχος.

Είναι μια αφήγηση  για την τέχνη και τον έρωτα, για την πολιτική, την οικονομία, την ηθική και, φυσικά, για την αρχιτεκτονική, που τα στεγάζει όλα αυτά, τα ακολουθεί ή τα κατευθύνει.

Τα βιβλία της Άυν Ραντ έχουν συζητηθεί πολύ γιατί εκείνη το επεδίωξε. Έχουν βαφτεί σαφώς από τα φιλοσοφικά και πολιτικά της πιστεύω, και έχουν δεχθεί έναν πόλεμο που η ίδια ξεκίνησε. Ο μύθος της είναι ακραίος, γοητεύει και απωθεί. Οι χαρακτήρες της είναι σκιτσαρισμένοι με ένταση.

Σχεδόν, όσο ακραίες και έντονες είναι οι από ανθρώπινο χέρι φτιαγμένες μεγαλουπόλεις.

(Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό GRAD Review, τεύχος 1)

Ας μιλήσουμε για τις Δευτέρες

    Ο κόσμος μισεί τις Δευτέρες. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ κατήφεια και απόγνωση κυκλοφορεί τις πρώτες ώρες της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, μέχρι να ανοίξω προσωπικό λογαριασμό στο Facebook. Πρόσφατα λοιπόν, που μπήκα στο χορό των social media, κάθε Δευτέρα πρωί παρακολουθώ φίλους και γνωστούς να διηγούνται με δημιουργικό τρόπο -δεν μπορώ να πω- τη δυσαρέσκεια τους για τη μέρα που ξημέρωσε. Στον αντίποδα, κάθε Παρασκευή, το Facebook πανηγυρίζει. Χωρίς υπερβολή.

    Καταλαβαίνω. Δεν είναι ακριβώς μίσος για τη Δευτέρα. Είναι αγάπη για το Σαββατοκύριακο. Και η Δευτέρα έχει την ατυχία να είναι η μέρα που έπεται του weekend. Δεν έχει σημασία πόσο καλές προοπτικές έχει. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι θα χτυπήσει ξυπνητήρι και πρέπει να περιμένουμε πέντε ολόκληρα εικοσιτετράωρα για το επόμενο ΣΚ.

To kill a mocking bird – Harper Lee

“You never really understand a person until you consider things from his point of view... Until you climb inside of his skin and walk around in it.” 

   Χρωστάω σε αυτό το βιβλίο ένα κείμενο. Το έχω διαβάσει εδώ και καιρό, αλλά δε θα φύγει από τη στοίβα δίπλα στο κρεβάτι αν δεν του αφιερώσω μερικές γραμμές. Μπορεί, βέβαια, να μη φύγει και ποτέ.

   Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’30 στον αμερικανικό νότο και ένα κορίτσι αφηγείται τις περιπέτειες της μικρής της πόλης όπως τις βιώνει η ίδια παρέα με τον αδερφό της. Τα παιδιά περιεργάζονται το μυστήριο ενός άντρα που φαίνεται να μένει κλεισμένος για χρόνια μέσα στο σπίτι, ενώ ο πατέρας τους, δικηγόρος, έρχεται αντιμέτωπος με την τοπική κοινότητα υπερασπιζόμενος δικαστικά έναν νέγρο.

Ctrl+P (Εκτύπωση τώρα)

   Την ίδια στιγμή που ο μέσος άνθρωπος βγάζει περισσότερες φωτογραφίες από ποτέ, η φωτογραφία, σαν αντικείμενο, λείπει από τα περισσότερα σπίτια. Τα social media και τα σύγχρονα κινητά τηλέφωνα (τηλέφωνα?) έχουν προτρέψει την πλειονότητα των ανθρώπων να απαθανατίζουν κάθε στιγμή της ζωής τους. Φωτογραφίζουμε το φαγητό μας, το χτένισμά μας, το σκύλο μας, το σπίτι μας, τη βόλτα μας, το βιβλίο μας, κ.λπ. Αν δεν το βγάλαμε τόσο επιτυχημένη φωτογραφία ώστε να το ποστάρουμε κάπου, είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Να μην παρεξηγηθώ, το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό όλο αυτό και ενίοτε πολύ δημιουργικό. Τι γίνονται όμως αυτά τα υπεράριθμα ηλεκτρονικά αρχεία;

Video: 3 Αγαπημένα Βιβλία

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ – Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ

Άκου: Coco O. of Quadron - Where TheWind Blows

    Είδα την ταινία του Baz Luhrmann όταν βγήκε. Μου άρεσε η μουσική, μου άρεσαν τα σκηνικά και τα κοστούμια, αλλά είχα σχολιάσει ότι δεν μπόρεσα να καταλάβω τους χαρακτήρες. Και τι ήταν τόσο «υπέροχο» πια στον κύριο Γκάτσμπυ (Ο τίτλος στα ελληνικά είχε μεταφραστεί «Ο υπέροχος Γκάτσμπυ»). Αυτό το καλοκαίρι αποφάσισα να διαβάσω το κατά γενική ομολογία αριστούργημα του Φ.Σ. Φιτζέραλντ και να δω αν η δική μου ματιά στο έργο θα με οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό. Και πραγματικά άξιζε…

Διακοπές

Ένα ολιγοήμερο ταξίδι οργανώνεται και ένας δημιουργικός νους ανυπομονεί. Πέρα από τα μαγιό, τα αντηλιακά, τα σορτσάκια, τα σανδάλια, στη βαλίτσα μου κάνω χώρο και για τα εργαλεία που θα με βοηθήσουν να κρατήσω τις διακοπές μου για πάντα!

Τα βιβλία που έχω διαβάσει σε διακοπές, πώς να το κάνουμε, πάντα θα είναι «εκείνα τα βιβλία που διάβασα σε εκείνες τις διακοπές». Και ο θαλασσινός αέρας που έχουν κρατήσει θα φυσάει όταν τα ξεφυλλίζω όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Φέτος διαλέγω δύο κλασσικά μυθιστορήματα που μου έχουν ξεφύγει και είμαι σίγουρη ότι θα μου αρέσουν. Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, του Φ.Σ. Φιτζέραλντ, αυτό το έχω ήδη ξεκινήσει, και To kill a mocking bird της Harper Lee. Αυτό το πήρα στα αγγλικά, αφενός, λόγω του εξαιρετικού εξωφύλλου της συγκεκριμένης έκδοσης και αφετέρου, γιατί η ελληνική μετάφραση του τίτλου (Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια) κάπως με ξένισε.

Ένα φρέσκο σημειωματάριο-sketchbook-ότι προκύψει, βασικά μολύβια και οι αγαπημένες μου φωτογραφικές μηχανές και είμαι έτοιμη...

Καλές διακοπές!

#booktag2016

Με έκανε tag στο Instagram η pebbles_flint για το #booktag2016 και την ευχαριστώ πολύ. Αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, απλά απαντάς σε κάποιες ερωτήσεις. Βγάζεις και μια φωτογραφία, αν θέλεις. Και κάνεις tag και άλλους, αν θέλεις.

Επειδή μου άρεσε το concept και έχει ενδιαφέρον, το ανεβάζω και στο blog.

1.      Πρώτο Fandom: Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτό.

2.      Αγαπημένο βιβλίο: Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Νίκος Καζαντζάκης

3. Αγαπημένη γυναίκα χαρακτήρας: Ελίζαμπεθ Μπένετ («Περηφάνια και Προκατάληψη», Τζέιν Όστεν)

4. Αγαπημένος άντρας χαρακτήρας: βασιλιάς Αλομπάρ, («Το άρωμα του ονείρου», Τομ Ρόμπινς)

5.      Αγαπημένη ώρα για διάβασμα: Κυριακή πρωί

6.      Σκληρό ή μαλακό εξώφυλλο: Μαλακό

7.      Τι διαβάζεις τώρα: «Ο μεγάλος Γκάτσμπυ», Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ

Δύσκολο το παιχνίδι με τα αγαπημένα. Προσπάθησα.

Όποιος θέλει μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις! Αφήστε σχόλια!  

Και αν δε με ακολουθείτε στο Instagram να το κάνετε. Αν θέλετε. Αλλά να το κάνετε. Ευχαριστώ.          @light_blue_pen